اگر ننويسم كه بجايي برنميخورد اما
زمان، گازش را گرفته و مي رود و آنوقت من، به حافظه ي معيوبم تكيه كنم يا عكس هاي زبان بسته ام؟!
حواسم هم
برگي ست در دست باد،
يا نسيمي كه
از شهري به شهر ديگر
فراموشي ميگيرد .
تنها همين كلمه ها هستند كه كمي از مرا در لحظه هاي در رفته ام نشان ميدهد...
فروردين هزارو سيصد و نود و پنج
سكوت
كاش ميشد تمامِ حس و حواسم را از وقتي كه بوده ام و هر چه را كه به نحوي حس كرده ام يكجا جمع كنم. بريزم داخلِ صندوقي چوبي و بزرگ. بگذارمش زيرِ رگالِ لباس ها در كمد. جايي دنج و مخفي. بعد گاهي از سرِ دلتنگي يا صرفا براي دمي خارج شدن از حال، بروم خود را جا كنم در صندوق. و يك به يك احساساتِ امروز و ديروزم را تن كنم؛ مثلا دمي، با پوشيدنِ احساسِ هجده سالگي ام، به ياد بياورم كه چقدر دوستت ميداشتم.
نورِ بيماري در آغوش تاريكي...
صندليِ چوبيِ سالخورده..
دلم كتابهاي شعرِ كتابخانه ي محبوبم را را ميخواهد
دلم كتابخانه ي محبوبم را در همان زماني كه پشت سر گذاشتم ميخواهد
درست در همان زمان.
با "آينده" كه نشد
شايد با "گذشته" بتوانم عشق م را نجات دهم
عشق كه نه
تو را.
ببخش اي من!
خودم هم دوست ندارم دوباره تو تو راه بياندازم
ولي
ناچار، چنگ ميزني به واژه هايي كه
هيچ حسي را به هويت خود راه نميدهند
به روايتِ سكوتِ دريده/ روزهايي كه شب ميشوند در نهايت زيبايي
محصور باشد
در ديوارهاي پوچي
و در هايي كه
هميشه
به گذشته باز ميشوند
آدمي اگر باشد
كه به فلسفه عشق در سينه اش هم راه پيدا كند
باز هم
آب از آب تكان نميخورد
و اين
تمام ماجرا نيست
دست به دامن زمان
اتفاق، آرزو ميكند
غولِ اين مرحله آيا
خيلي دور است هنوز؟
يا
اصلا
هيچ انقلابِ دوباره اي در كار نيست و
نگو
"همين است كه هست"
...
خسته هم نباشم اگر حتي
چيزي درونم
_بي نام_
_بي نشان_
به سوي خواب مي خواندم
چيزي درونم:
"بي نام"
"بي نشان"
و خواب
تمامِ ماجرا نيست
اندوه،
شكلِ زيباتري هم داشت؛
در آغوشِ امنِ خطر
وراي بيم
اما
كافي نبود
آنچه بود و ديگر نيست
به "نخواهد بود" پيوسته است
گويا
با زمان واكنش داده
كه ديگر.
و هنوز حالِ خوبم، خوب نيست
و هيچوقت شايد.
آينده انگار
معشوقي ست
_به بند كشيده_
كه اينگونه عاشق، انتظار ميكشم
'خالي از شعري كه در قلب منعكس شود'
و اين
تمامِ ماجرا نيست
94.10.16
انگار كه كتاب زندگيمو نوشتمو و حالا دارم سعي ميكنم تو فيلمي كه دارم ازش ميسازم
بهترين نقشو ايفا كنم
طعم دروغ ميده
پلان پشت پلان
خود واقعي م وقتي براي زندگي نداره گمونم
خود واقعي م هيچوقت به درد زندگي نميخورد..
هيچوقت
i have so much to do
i have to carry on
"به نظرش ميرسيد كه انسان با جاري شدن اشك، از حد و مرزهاي طبيعت مادي اش فرار ميكند،
به دوردست ها ميپيوندد و بي كران ميشود."
زندگي جاي ديگريست/ ميلان كوندرا
فكر نكردن خوب نيست
كمي اندوه لازمه
كمي غم
كلي اشك
همه ي اينا با هم!
چطور ميشه كه يه نفر مينويسه؟
غم از تنش بيرون ميزنه يا شادي؟
شادي آدمو غرق ميكنه
يه جوري كه كمتر به فكر ميافتي
و تو
كسي هستي كه كلمات رو اسير ميكنه
خوب نيست اگه بذاريم كلمه ها مثه پرنده ها از زبونم بپرن بيرونو
مسقيم برن آسمون؟
با نوشتنشون اسيرشون ميكنيم
اما
آدمها حافظه ي خيلي خوبي ندارن
يادشون ميره چيا گفتن
چه فكرايي ميكردن
دنياشونو و حس و حالشونو
يادشون ميره
واقعا همينطوره
فكر ميكنم
اسارتِ پرنده ها كه نه ولي اين حقو دارم كه كلماتمو اسير كنم
نميخام خودمو فراموش كنم.
فراموشي باعث ميشه هميشه يه گمشده باقي بموني
حتي اگه از يه روزي به بعد شغلم مسافرت بشه و فراموشي بخشي از كارم
بازم مينويسم
به هيچ بند است..
داشتم ميگفتم پرواز كن..جاده هاي آسماني هيچگونه دست اندازي ندارند
(دود شد)
فكرهايت را به باد و هوا نسپار
اسارت كلمه ها هم
چيز خوبي ست
پياده رو ها خيلي مقدسند. به خصوص در پاييز. و من هنوز هم قادر نيستم زيبايي برگهاي چنار را هضم كنم. گوشه گوشه، در مرگي طلايي، فرو ميروند. با رقص؛ در آخرين نفس. داشتم از قداست پياده رو ها ميگفتم. از افكارم و قابي كه به سنگفرش و گامهايم ختم ميشود. از صداها... صداها... عقايدم ميان صداها خفه ميشوند... از ياد ميبرم در سفرم. از ياد ميبرم اين دستي كه در دستم قلاب شده، همان دستِ خودم است. اين مهِ بكر، كه هفت صبحِ شهر مرا، پوشانده، همان آرامشِ مطلقي ست كه براي صرف بيست و چهار ساعت به آن نياز داشتم... از ياد ميبرم كه در و ديوار دنيايم چقدر خالي ست... همه چيز را چپانده ام در صندوقي حجيم و قديمي، نفتاليني انداخته ام پسش كه كلكِ مرگشان را بكنم اما...
اما اينگونه نميشود.
حس ميكنم از مرگ بلند شدي. زبانت گرفته. افكارت در رفته اند و زخمي شده اند. حس ميكنم برهنه اي. سوز سرما تا مغزت رسيده.
ادامه بده..
به چشمام ميپاشه
رنگِ هر لحظه
زنگِ هر لحظه
/ شدم خودي كه بايد ميشدم
رنگِ هر لحظه
طعم هر لحظه
عطرِ هر لحظه
اين من، كه ميترسد و جلو ميرود...
اين من.
/..
حالم خوب است ؛
اما به واژه ها اين را
چگونه حالي كنم
تا عاشقانه اي به شعر كشيده شود
كه اينبار
جاي گريه
بخندد
94.8.26
لبخند