مستر روبات پيوسته عميق تر، قوي تر و حقيقي تر ميشود.
آن ور ديگرم شايد خيال تغيير جهان در سر نداشته باشد اما خيلي دلش ميخواهد مرا به گذشته بازگرداند. شايد نامش ليدي لاور باشد، نميدانم. اما روز و شب نميشناسد، با من است، درون من است و خودش را با قطره اشكي بي هوا از گوشه چشمم، نشان ميدهد.
من در خودم جارى ام مثلِ يك رود. نه مثلِ يك رود در رودخانه، بلكه مثل يك رود در رود، و حالا رود منم. دريا منم. موج منم. طوفان منم. ويرانى منم. آبادى منم و خورشيد، زخم كوچكى از من است كه در جراحت هستى ام ميسوزد.
محسن مخملباف
نيستي
يه جور عجيبي نيستي
ناپيدايي
و گم
بي اثر
بي صدا
و خاموش
و من
قاتلي ام كه هنوز
بوي خون ميدم
خواب ديدم
من و ليبرا و مايا بوديم
مثل من و تو يك نفر ديگر
بيدار كه شدم فهميدم چقدر آسيب ديدم
چقدر هنوز همان.
از پهلوي خواب به زحمت خودت را ميكني و به خنكاي آب ميسپاري
چهارگوش اتاق دارد از سرما ميلرزد
كسي چيزي نميداند
تو سنگيني
سنگين تر از ديروز
و قلبت خودش را در ميان قفسه سينه ات
احساس ميكند
به گرماي جاي خوابت باز ميگردي و زل ميزني به باريكه نوري كه از لاي پرده ها بيرون زده
سنگيني
سنگين تر از هميشه
و كسي چيزي نميداند
از خودت ميپرسي: اشكهايم را كجا بريزم؟
روي شانه هاي مسافران اتوبوس
يا راهروهاي كثيف مترو؟
تقصير هورمون هاست؟
يا من و انتخابم؟
هيچ نميداني
سنگيني
سنگين تر از هميشه
و هيچكس چيزي نميداند
زير آفتاب كه دراز كشيده بوديم، داشتم به اين فكر ميكردم كه چرا نميتونم كتاب ديروزمو ببندم و بچسبم به الان، به ليبرا، و به حرارت خورشيدي كه پوستمو ميسوزوند. از خودم دلايلمو براي جدا شدن ميپرسم، به زحمت چيزي يادم مياد، مغزم حي و حاضر،آلات شكنجه به دست، و من دست و پا ميزنم ميون دلايلي كه ديگه توان تشخيص اعتبارشون رو ندارم.
بهش گفتم هر شب اون توي خوابم هست و هر بار همه چيز تازه ميشه و بافته هام پنبه! گفت من اقيانوست هستم، هر چي ميخواي توش گريه كن و دست و پا بزن!
در ادامه اينو نگفت، اما من ميگم:
يا خفه ميشي و مياي روي آب
يا
ياد ميگيري شنا كني
ولي من همه ش فكر ميكنم توي فيلمم
همه ي اپيزودهاش منحصر به فردن
خاص
هيجاني
پر از ديالوگاي خوب
پر از اتفاق
پر از ناگهان!
و من يادمه كه از كجام
انگار مردم و توي اين فيلم بيدار شدم
نه
توي اين سريال!
من برنميگردم
به هزار دليل
و ترجيح ميدهم فكر كنم كه راه برگشتي نيست
تا راحت تر بتوانم واقعيت موجود را بپذيرم
...
چقدر حتي نوشتنش سخته
من برنميگردم اما تنم ميلرزه از گفتنش
ميخواستم سلف پرتره بكشم اما شبيه خودم نشد
حتي يادآور من هم نيست
وجب به وجب خطوط تصوير خودم را دنبال كردم اما در نهايت زن ديگري از لاي رنگ ها بيرون زد
وقتي ميگويم زن، با اين واژه احساس غريبگي ميكنم
چون هنوز نتوانستم زنانگي را در خود باور كنم
حتي وقتي توي رابطه هستم، هميشه آدم هام جذب تركيب ذهن و ظاهرم ميشوند نه زنانگي، چون حتي نميدانم منظورم از اين واژه چيست!
تراپيستي كه ازش خوشم نمي آمد يك همچين چيزي بهم گفت اما من هيچوقت به اين نكته دقيق نشده بودم
تصويري كه كشيدم زني برهنه است اما من نيستم
من دختركم. گويا هميشه هم قرار است دخترك بمانم حتي با گذشت ۲۷ سال.
انقدر خسته م
نميتونم ديگه لذت ببرم با چيزاي كوچيك
هيچي رو ديگه نميتونم ببينم
درونم گريه ست
غمه
از ليبرا ميترسم
ازش خسته م
از سوالاش
از نزديكي بيش از حدش
از ناتوانيش در فهميدنم
از خودمم خسته م
از اينكه نه توان ادامه دادن اين مسيرو دارم نه توان تغييرشو
تازه دارم كاراي پني رو هم ميكنم