وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

زیر آفتاب که دراز کشیده بودیم، داشتم به این فکر میکردم که چرا نمیتونم کتاب دیروزمو ببندم و بچسبم به الان، به لیبرا، و به حرارت خورشیدی که پوستمو میسوزوند. از خودم دلایلمو برای جدا شدن میپرسم، به زحمت چیزی یادم میاد، مغزم حی و حاضر،آلات شکنجه به دست، و من دست و پا میزنم میون دلایلی که دیگه توان تشخیص اعتبارشون رو ندارم.

بهش گفتم هر شب اون توی خوابم هست و هر بار همه چیز تازه میشه و بافته هام پنبه! گفت من اقیانوست هستم، هر چی میخوای توش گریه کن و دست و پا بزن!

در ادامه اینو نگفت، اما من میگم:

یا خفه میشی و میای روی آب

یا

یاد میگیری شنا کنی