من از اين رابطه خسته م اما به آن عادت كرده ام ... به بودن در حباب يك رابطه كه هر لحظه با تلنگرى كوچك مى تركد
و او
با نفس هايش حباب ديگرى ميسازد
حبابى كه محكوم به فناست
ميدانم آنقدرى خوشبخت هستم كه او را دارم
اما نميتوانم خوشبختى را مزه كنم
مثل كيكى شكلاتى داخل ظرفى پلمپ
ميپرسي: بيشتر از اين جاده با من مي آيي؟
ميگويم: تو به هيچ چيز اعتقاد نداري. من هم همينطورم. ولي براي رفتن، بيشتر رفتن، به يك آدم معتقد نياز دارم.
ميگويي: عجب.
خاموشىِ اتفاق هاى نيافتاده
نميتواند خوابهاى تو را بلرزاند؟
من به معناى شبهاى رفته فكر كردم
و شعرهاى بوسيده
[...]
فضايى خالى، براى هرآنچه بخاطر نمياورم
و چشمهايم را از كامِ خيال بيرون كشيدند
آيا هنوز به افكار عمومى، خاصيت خميده ى خوابها را ميتوان نسبت داد؟
كسى در من نيست كه بوده باشد
حالا حافظه ام
از خاطرات آنها شكل گرفته
كه روزى در من بوده اند
و من نبوده اند
فردا
من نيستم
خاطره اى هستم
محفوظ در حافظه ى يك نفر
كه فكر ميكند من است
ميپرسي: بيشتر از اين جاده با من مي آيي؟
ميگويم: تو به هيچ چيز اعتقاد نداري. من هم همينطورم. ولي براي رفتن، بيشتر رفتن، به يك آدم معتقد نياز دارم.
ميگويي: عجب.
بخار دم نوش
سرماى زمين
دور از آشنايى
در دل طبيعت
شايد
با آدم هاى هميشگى
با عادت هاى هميشگى
با باور هاى هميشگى
حس كرد دوست ندارد آنجايى كه هست باشد
حس كردم دوست ندارم آنجا باشم كه هستم
توى سرم، در جاى ديگرى بودم
جايى كه دور بود ... جايى كه نبود
چه اهميتى دارد...فردا باز همان آدم هميشگى ميشوم
با عادت هاى هميشگى... آه
گرچه گاهي ناگه حس ميكنه يه چيزي كم داره اين وسط...
حس همونو دارم كه اتفاقي پاشو توي اتاقي ميذاره كه دنياي قبليشو مثل رعد
مثل برق
مياره جلو چشاش
بعد از خودش ميپرسه
من كي ام
كجام
اصلا اينجا چيكار ميكنم
چي به سرم اومده
چرا يادم نمياد
...
بعد گريه ميكنه
اما نميدونه چرا
بنظرش ترازديِ مضحكيه
حس همونو دارم
كه گنگ
وسط همون اتاق
با همون احوال عجيب
نشسته و گريه ميكنه
تا ماه آذر از زير دستم در نرفته آمدم چيزي بنويسم
اما نميدانم چه
فقط ميدانم ميشود هيچ ننوشت و هي قضيه را كش بدهم راجع به چه چيز نوشتن، بعد همينجور الكي الكي كلمات پشت هم سوار بشوند و من باز الكي و و كاذبانه حس كنم كه چيزي نوشته ام.
ولي بنظرم بايد وبلاگ مفيد تري داشته باشم. بيشتر دوست دارم به زبان انگليسي باشد كه مفيد تر تر شود.
راجع به اين چيزها بعدا فكر خواهم كرد.
مرا ببخشيد كه قسمت بيخود هويتم را در اين صفحه پخش ميكنم
اگر از عشق و اندوه مينوشتم شايد برايتان جذاب تر ميبود اما عشق و اندوهم جور ديگري تخليه ميشود.
جفتش را مستقيم به طرف مقابلم در رابطه انتقال ميدهم. چيزي باقي نمياند كه مكتوب كنم.
كسي را پيدا كنيد كه صد درصد شما را خواهان شنيدن باشد
و اگر همچين كسي پيدا نشد صد در صد خود را جور ديگري تخليه كنيد... مثلا در يكي از هفت هنر.
فعلا
گريه در چيزي تاريك، در آغوش يك نفر ديگر، درست وقتي كه ميفهمي هر كاري انجام مي دهي در پايان سر از زباله دان در مي آورد، درست ترين كار است.
هر چيزي كه به آن مغروري روزي دور انداخته خواهد شد.
و من در خودم گم شدم.
- باشگاه مشت زني/ چاك پالانيك / ترجمه پيمان خاكسار
تايلر به خواب نميرفت، پى راهى بود كه تسكينش دهد. به انجمن هاى حمايتى پناه آورد و درد هاى ديگران را نگاه كرد، بعد با كمى حس خوشبختى به خواب رفت. گاهى در آغوش بيماران سرطانى ميگريست و كمى از روح خود را آزاد ميساخت. تايلر، تايلر ديگرى درونش ساخت و آنقدر طبيعى اينكار را كرد كه تايلر ديگر درونش، راهى به بيرون باز كرد و تايلر قصه ى ما را تحت كنترل خودش در آورد. بازى هاى ذهن يك نويسنده، كله ى آدم را ميتركاند. و من مبهوت آيه هاى هنرم.
كمى بيشتر از كمى بغض و حالتى سنگين درونم انباشته شده است. نه به مرور زمان بلكه ناگهان. ناگهان شكل يك كوه ، درونم منبسط شد. شكل يك گره درونم منقبض شد. پشت پنجره اتاقم از جايى كه من دراز كشيده ام فقط آسمان معلوم است با ابرهاى داخلش. از زير شكمم تا جلوى حلقم را يك چيز سنگين پر كرده. بغض از از حلقم عبور كرده و زير نافم رسيده. بيرون نتوانسته بزند پس درونم چاله كنده و عميق تر رفته.