بايد تميز و دقيق بداند كه چقدر دوستش داري
بايد با خبر باشد از شدت خواستنت
شب هايي كه بي تابي ... بي قراري ... بايد با جزئيات شرح دهي احوال دلت را برايش !
فهميدي؟
عاشق كه ميشوي
تا پاي جان عاشق بمان ...
جاده هاي رابطه هم بسته شدند اگر، خيالت را از آرامش حضورش محروم نكن
ميداني...
زمان خودش بلد ست چكار كند ؟
فقط تو
سكوت نكن!
با توأم...! با تو كه بي هوا دكمه هاي كيبورد را فشار ميدهي ...!
نگاه كن !
اين رنگ به رنگ منم !
كه در اضلاعِ نا برابرِ چشمهايت قاب ميشوم ...
* بهاره فريس آبادي
جاده هاي اين حوالي نا اميد از ثبتِ خاطراتِ ما ... ماسه هاي كناره ي دريا ديگه دل بريده از حكِ نام ما ...
يعني دوست داشتن با نخواستن اينقدر تناقض دارد ؟!
خب اعتراض وارد است
من اين تناقض را با كمالِ تأسف مي پذيرم ...
/ حق نداريد حتي احساسات لحظه اي تان را، سركوب كنيد ...
كه شكلِ دوست داشتن
از نماي قامتم افتاده ...
خاك را سرخي،
علت احساسِ قطعي من بــــــود !
/ قرار نبود پوشش بدل بچسبانم؛
روز ها از قرار به دور ... و دل تنگي ... راستي شب ها مي خوابم روز ها بيدارم ...
باز هم ثانيه ها رعشه اي بودند بر حافظه ي دخترك
كه درد را به سر انگشتانش مي رساندند
باز هم،
فكرِ نبودن
بس بهتر بود ...
/ كه من در هيچ ثانيه اي بالواقع حضور ندارم ...
اولش
در نگاهِ مسطع از چشمِ سياه ش غرورش را فرو خورد
بعد
در شبانه هاي خيس ـش
چند خط شعر
نطفه بست ...
بعد ها
شايد در نطقِ يك شعر به نگاهِ تو برسد باز
شايد
شايد نقد خورم ملسه ... نميدونم
شايدم معني ش خوبه ...
شايد قراره ورق برگرده
شايد تو قراره بسازيش نه ويرون كني
شايد اين آرامشِ قبل از طوفان نباشه
زن
كنار ميز گرد توي بالكن نشسته
كاغذ هاي گذشته و حال را جلويش روي ميز ريخته
دارد به شعر ها نگاه مي كند
قبل از اينكه كلمه اي پياده كند
به نقطه ي آغاز نوشتنِ سالهاي دورش پرواز كرد
او
هنوز هم دارد مي ميرد ...
/ به ياد آورد
آن دور ها، عصرِ خلاء ، شب هايش سياه مي پوشند تا او با بهانه، يك دل سير گريه كند ...
...