گلوله اي ست كه از خودم مي رسد
بخاطرِ تمام حرفهايي
كه زده ام اما
نه به تو...
گريه مي كنم و آينده
دوشادوشِ دلتنگي هاي بي برو برگرد
رو به رويم رقصيدن گرفته اند ...
گريه مي كنم و دستم را براي آرزوهايي تكان ميدهم كه در آغوشِ تو دور ميشوند ...
92/11/7 دهُ پنجاهُ هشت دقيقه ظهر
تلخم و حل شده كابوسِ وجودم در سم
غيرِ تو از همه ي آدمها ميترسم
* مهدي موسوي
ميدونستي خيلي حسودم؟
خودم الان اينو فهميدم ... حالا چه فرقي ميكنه..حافظه م آتيش گرفته ..بيا و با دو كلمه خاكسترش كن...
حرفات مثه آبه روي آتيشه..وقتي غم آتيشم ميزنه...
دارم چي ميگم؟
من از وهمي به وهمي ديگر سير ميكنم .
يك پايانِ تلخ، كاش همانقدر كه تلخ بود پايان هم بود... اين پايان نيست.. روزهايم سراسر با تو آغاز ميشوند
اين پايان نيست...
باورم نميشه
چشمت روشن' لوامه برايم از خيانت ميخواند...
فكر كنم 19 ساعت در شبانه روز
به تو فكر ميكنم ...
روي ميز نشسته بود ...بازم خون قيدِ پاهاشو زده بود و بي حسيِ مفرط لاي صندلي هاي زمخت و سختِ كتابخونه... و طرح ميزد رو سلولاي خاكستريِ مغزش ... شايد طرحِ آرامش بود... شايدم طرح نابِ خوابِ لحظه ها.. شايد اون بيشتر از هركسِ ديگه اينو بدونه كه... نميشه' هيچوقت نميشه.... با خيالش خيانت ميكرد و تصميم ميگرفت تو رو برداره ببره ته دنيا... اونجا كه كسي فكرش پرواز نميكنه... اونجا كه پري نيست تا هوسِ پرواز رو تو سر بندازه... نه..تو برداريش ببريش ته افق..زير آتيش خورشيد جفتتونو خاكستر كنيد... ببينيد ! اينجا كه جاي ماندن نيست... باد شويد در رويد... از اينهمه تلاطم هاي ذهني...آشوب هاي قلبي... بدبختي هاي نا تمام... من ماندم و خيالِ نصفه نيمه ات كه با جمله هاي كتاب هي پاره ميشود... ما بين بوسه اي ورق زدم دهانمان پرِ خون شد... به اون نگاه ميكنم... يه بافتِ سورمه اي تنشه... چه بي دغدغه... برو... بيست صفحه مونده.. دير شد
به روايتِ حوا/ خيال هاي لاي كتاب
دارم
كج
ميشم
خـم ميشم
مي افتم ...
.....................
خداي من !
منِ احساساتي به تو عادت كردم
هر جا باشم آخر به تو
برميگردم
از بين خواهد رفت اما نه به زودي ها
از گردن و آينده ات
جاي كبودي ها ...
* مهدي موسوي
تا مي آيم دو دقيقه كنار خودم بنشينم شروع ميكند به تذكار... نميشود خلاص هم شوم از دستش... درك و شعور ندارد به يقين.. كه در اين روز هاي سرد كه چندان ربطي به زمستان ندارد، بيشتر هوايم را داشته باشد.. كمي مدارا كند با فاجعه هاي ريز و ذره بيني... انقدر بزرگش نكند.. دل را رأسِ همه چيز قرار ندهد... اصلا برود گم شود يك مدتي نفس بكشم... ما همه با خود مكالمه هايي داريم... تصيميماتي را دونفره..خودمان با خودمان ميگيريم.. اما همين خود ، گاهي ذره ذره...پنهاني... ما را...به قعر نيستي ميكشاند و با طناب افكارمان به چوبه ي داري مي آويزد كه زندگي،چهارپايه ي زير پايمان ميشود... آخ...
كمي مرا رها كن ...
بگذار فراموشي بگيردم ..بعد بيا با هم يك دلِ سير به روز هاي مرده ي زيرِ خاك بخنديم...
+ ميدانستي به انتها ميرسد و غمي بودي از اينهمه عاطفه اي كه دلت نمي آمد يكجا از كفِ دلت بيرون رود... تو داغدار نگاهي بودي كه كمي تا قسمتي در حدودت نشست و به عين اليقين چشمانش نرسيدي...
تو در سينه ميگفتي: تا تمامم را خوب ميدانم..من يكبار براي هميشه زندگي كردم در بطن حروف و كلماتي كه در خيالم موجود شده بود.. كه آغوش باز ميكرد...با مهر... و همين بس بود كه به شبهه هايم پوز خندي بزنم و برگردم سر اصلِ مطلب !
تو بخاطر قلبت عاشق شدي... نه... فكر كردي كه عاشق شدي... نه...مطمئن بودي كه عاشق شدي...تو هيچوقت به روي خودت نمي آوردي... اشك هايت را به غمِ دروني آواز ها و آهنگ ها نسبت ميدادي...بوسه هاي مدامت را دو دستي تقديم ميكردي حتي وقتي درد هاي اهدايي... شبيخونِ شب هاي تو ميشد!
تو خوب ميدانستي هيچكس مثلِ او نبود اما... خوب تر ميدانستي كه درد و عشق با هم يكجا بند نميشوند...
تو دلتنگ ميشدي و زخم هايت را گردنِ افكارِ بيمارت مي انداختي... و بر ميگشتي به او باز!
تو در تب و تاب اشك و آه و دلهره... در ارتفاعِ سقوطي گسسته... به خودِ خودِ خودت پناه بردي و خدا را آن گوشه پيدا كردي بايد مي رفتي ... كوچ ميكردي از خودش به خودت...
آدم هاي داستان هاي كوتاه، در اثناي داستانِ بعدي از خاطر ميروند ...!
_ دقيقا ' چه دقيق مرا بلدي' ..ميداني كه، درد ها از خودمانند... از تصميماتمان... بگذريم !
/ بدي ها اصولا از تهِ خوبي در مي آيند... خوبي هاي بي پاسخ...
من از تو حرف نمي زنم
و اين اصلا اتفاقِ خوشايندي نيست
وقتي مي دانم قرار است از نو بي تابي هايم تكرار شود ...
/...
من از تو حرف نمي زنم بخاطر گوش هايي كه افكارشان را ميشنوند نه صدايم را...
گاهي تو را از چشمانم بيرون ميدهم... گاهي در گلويم خفه ات ميكنم
و گاهي تو را در خودم از ياد ميبرم
انگار
هيچوقت دوستت نداشته ام ...
به گمانم مريضم !
مرا با حضورت معالجه كن !
دمي...
لحظه اي...
من با خاطره ها نفس ميكشم...
من تنها يك لحظه عاشقت شدم
لحظه اي كه از هفته ها گذشت و تمام نشد ...
* هفته ي عشق/ بنيامين بهادري
كه چرا هيچ حرف و بهانه اي تو را از حافظه ام به دره ي فراموشي سوق نمي دهد.... ؟
كه من
بخاطر كدام نگاه دل را گرو گذاشته ام ؟
كه اينهمه علاقه ي پشتِ خط از كجا پيدا شده... ؟
كه چرا دل را به دريا نمي زنم
حتي براي يكبار !
منو استكان نعلبكي ها از تاريكي نمي ترسيم
اين دري هم كه به هم كوبيدي،
درِ آشپزخانه بود،
نه درِ خوشبختي !
ناخن هايم را سوهان ميزنم؛
يك مدلِ ديگر ...
* سارا محمد اردهالي
هيچ شبي را از اشك محروم نخواهم كرد و احساساتِ خمارم را به بادِ سكوت نمي گيرم
دوستت داشتم و به گمانم هنوز چشمه هاي حروفت در من جوشيدن دارد اما...
زندگي ادامه داره
حتي وقتي تو نباشي ...!