وقتي اندوه به سر انگشت ماجرا ميرسد

دوستت ندارم

نه چون فكر ميكنم بهتر از تو هم هست و زياد دوست داشتنت اشتباه است..نه'

گاهي دوستت ندارم چون گاهي منطقي ميشوم

و منطق بر مدار حقيقت ميچرخد

ح ق ي ق ت هم كه

خودت ميداني

+

يادم رفت از "فرزند پنجم" بنويسم.. فرزند پنجم كه به دنيا آمد تازه كمي دلم ميلِ خواندن پيدا كرد.. چه بي حوصله ميخواندمش اوايل... در ذهنم مانده، خويِ پنجمين فرزند... همين'

+

ميداني، فهميدن اينكه، چه موقع حس ترديد، عشق و يا جنبشي ناگهاني

در انسان پديد مي‌آيد، مشكل است.

تو آن را مانند مرضي ناگهاني در درونت حس ميكني و تا وقتي كه علائم مرض در تو نمايان نشود،

متوجه اش نميشوي.

زندگي، جنگ و ديگر هيچ/ اوريانا فالاچي

برگردانِ ليلي گلستان

خودِ سوررئاليتِ قبلي ام.

و حسي عجيب كه عالمِ مرا، تازه كرده ... من عوض شده ام

يا دنيا

؟

اتوبوس

او را به روزمره اش مي رساند

تنش

لم ميدهد به صندلي

موهاش

ول ميشوند در باد

چشمهاش را داشته باشيد

نگاه ميكند

و دسته ي موهاش

قابِ ديد ش را عوض ميكند...

موها... باد... و دنيا كه با باد تكان ميخورد

به دور ها فكر ميكند

ميگويد:

"بايد هميني كه هستم، ميشدم.. تا دور ها، نزديكم شوند"

درد هايت را قاب بگير دختر'

دلتنگي مي آورند.

94.2.10

به دادِ شعرم برس

اتفاق كم دارد

به دادِ اتفاق هايم برس

شعر كم دارند

* افشين يداللهي

تو يه دنياي متفاوت، يه پايانِ خوشِ متفاوت!... ما لياقت اينو داشتيم.

(Issız Adam(2008

Directed by: Çağan Irmak

چهل و پنج دقيقه جا دارم براي چكيدن.. بي حساب..بي قاعده.. نه شسته و رُفته.. ببين چه بهتر بود كه حواست به هيچ كجا نبود و كلمات بي اجازه دلت را فاش ميكردند..يا مغزِ بي اساس ت را..!

نشسته ام كنج پاييزستانِ محض سابق، كه منصفانه نيست به حرمت بهار، صدايش كنيم: بهارستانِ محض! نه.. اينجا، بهارش چنگي به دل نميزند.. اين كنج را ميگويم كه آهنگ متن هم ندارد.. من عادي تر از هميشه، تنهايي ام را به دوش ميكشم..شايد هم او مرا به دوش ميكشد.. شعر، از من فراري، دل ميدهد به عاشقانِ قرار رفته.. و قناعت ميكنم به همين چند دست كلمه كه مرا توضيح ميدهند... گرچه دلم يك خيالِ بلندبالا ميخواهد كه بگويد هر آنچه را كه رفته زير و بم وجودم را اتراق كرده... ميداني.. تقصير متونِ توست.. مثل آوارند..مثلِ تيغ..تيغي كُند، كه از پسِ هر كه بر نيايد منِ زخمي را حريف است.. حرفهايت، جان دارند و بس حريص، براي گرفتن جانم.. براي هزارمين بار! از خودم بدم ميايد وقتي مينويسم: خسته ام.. دلتنگم.. داغونم.. خرد شده م.. / نه هيچكدام اينها نيستم.. هيچ كدام هيچ چيزي نيستم.. فقط، شكلِ خودِ متغيرم، دست زندگي را گرفته ام. زندگي جلوتر از من، مرا پشتِ خود ميكشد... مجبور است با من راه بيايد..چون حتي اگر از شدتِ سرعتش..تماما به زمين ساييده شوم هم، قدمي تند تر بر نميدارم... دارم چرت ميگويم.. هيچ كداممان با هم راه نمي آييم.. اين است كه من اين شكلي ام و زندگي ام آن شكلي... يكي ويران تر از آن ديگري.. كه مهم نيست.

تو خوبي.. تو خوبي.. تو خوبي..

دلم ميخواهد بار درد هايت را گاهي روي دوش من بذاري..

تو خسته اي.. خسته اي.. خسته اي..

دلم ميخواهد عميق بخندي.. بي آنكه غم هايت مزاحم خنده ات شوند..

تو عشقي'

93.1.19

شب از سرم گذشته بود.. به خواب هاي مدامم برگشتم.. شعر هم اگر بگذرد، در درد هاي بيمارم، تخصص ميگيرم.. درد ها را از دور خواهم شناخت... نه' حرفِ اضافي ست... شعر هم اگر بگذرد.. به چه معناست كه شب از سرم گذشت؟ آخ كه تو قعر اين سياهي، گريه ها، كاسه آبي بودند بدرقه ي شب'... شب از سرم گذشت.. شعر هم اگر بگذرد،درد هاي بيمارم، از ياد خواهند برد كه بيمارند...  شعر هم اگر بگذرد. درد هاي بيمارم از نبوغ ميافتند.. شعر هم اگر بگذرد، ... آه، شعر هم اگر بگذرد...

شعر

تراژديِ تصنعيِ عامه پسندي ميشود؛

اگر تو را

از قلم بياندزم

آدمها ديگر شبيه خودشان نيستند

ميشوند شكل خاطره هاشان

حرف هاي تكراري ميزنند

سؤال هاي تكراري ميپرسند

جواب هاي تكراري ميدهند

آهنگ هاي تكراري ميخوانند

اشك هاي تكراري ميريزند

به آدم هاي تكراري دل مي بندند

در تكرارشان غرق ميشوند و

در تازه ها خفه'

از يك جايي به بعد...

اين غم برام مقدسه...

مقدس'

94.1.14

پشتِ صفحه ي زندگيِ مُرده ام

باور كن خواب نبود

ديشب تكرار شدي

مثلِ روز اول

و من در باورم نميگنجيد

كه ميتوانستم باز

درست مثل روزِ اول

زنده باشم'

ديشب

حدس زدم كه تكرار شدي ...

94.1.10

+

درد هايي هست كه مالِ همه هست؛ و من آن درد ها را هرگز پنهان نميكنم؛

اما دردِ قلب مالِ هيچكس نيست

به جز صاحبِ قلب .

آتش بدون دود - كتاب دوم/ نادر ابراهيمي

گمان مي برم كه اگر خداوند، صد هزار گونه خنده مي آفريد اما رسم اشك ريختن را نمي آموخت ،

قلب حتي تاب ده روز تپيدن را هم نمي آورد .

آتش بدون دود - كتاب ششم/ نادر ابراهيمي

هر چه اكنون درباره ي خودت ميداني به واسطه ي ديگران است. كسي به تو ميگويد زيبا هستي و تو باور ميكني. كسي ديگر ميگويد باهوش هستي و تو باور ميكني. يكي اين را ميگويد، ديگري آن را ميگويد و تو پيوسته چنين چيزهايي را مي اندوزي.

تو مستقيما چيزي در مورد خودت نميداني. چهره ات را از روي آينه ميشناسي اما آينه فقط ميتواند صورتك تو را بنمايد. براي ديدن چهره ي اصلي ات بايد به درون بنگري. بايد آن را از دروني ترين هسته ي وجودت بشناسي.

مراقبه، هنرِ شور و سرمستي/ اُشو

برگردانِ مجيد پزشكي