وقتي اندوه به سر انگشت ماجرا ميرسد

نه ده تا بچه دارم

مانوئلا رو از سه شنبه ميبينم

همين ورا ميشينه و مترو خط A رو ميگيره

امشب داشتم فكر ميكردم به اينكه چهره ش چقدر شبيه يه كاراكتر كارتونه كه يادم نمياد چي بوده

خيلي غرق شدم

جنازه م

يك كلمه نخوندم

دوست ندارم اين منِ خالي رو

دوست ندارم

منم

اسپاتيفاي

فولدر بيست و پنچ

كري مي آن

نور كمرنگ

پشت سيستم

ميزي كه دوساعت نشستم پاش تا سرهم شه

و همه چي شبيه خونه ست

همه چي

مثل شبايي كه مينشستم پاي ترجمه زندگي دروغين

فقط پني نيست كه بياد زير ميز بخوابه

و صداي تلويزيون و مامانم از توي هال نمياد

پ.ن: ميدونم ديگه هيچي از شعر نمونده
حتي دفترمم خيلي وقته خاليه

خيلي فكر توي سرمه

نميرسم به همش

بايد از سون الونم بنويسم يه بار

روز اول

يه خونه ي گرم

آدماي آشنا

روز دوم

تنهايي امن

روز سوم

شلوغي و صدا و حواسِ پرت

روز چهار

تنهايي حقيقي

روز پنجم

اشك و وحشت

روز ششم

وحشت و اشك

روز هفتم

...

ميترسم از هرچي كه جا مونده

دارم ميرم خونه جديد

ميشه‌ اولين شب

امروز ميخواستم بگم خوبم اما به يه تلنگر بندم

هميشه همه چيز اونجوري پيش ميره كه من تصورشو نداشتم

شايد حدس ميتونستم بزنم

اما تصويرش توي ذهنم شكل نميگرفت

هر وقت ميخوابيدم برام يك عالمه مينوشت

امروز اينجور نبود

وقتي يه چيزي اين وسط تغيير ميكنه يا كمرنگ ميشه

با خودم ميگم اين مسير زواله

من نميدونم چي ميخوام

ميدونم ولي مطمئن نيستم از چيزي كه ميخوام

بدون ترس
دوستم بدار
و در خطوط دست هايم
ناپديد شو

براي يك دو هفته، نه، براي يك دو روز
براي يك دو ساعت اي عزيز
دوستم بدار
براي يك دو ساعت آه
مرا به جاودانگي چه كار؟

■
اكولاليا / #نزار_قباني
ترجمه از رضا طهماسبي

وقتي داشتيم لباسامو جمع ميكرديم قوطي دنكسير رو دادم بهش بندازه

توي كوله ش ديدم اخرين بار

انقدر دلم ميخاست از لحظه لحظه ي روزاي اخر بنويسم

ولي يجوري ام

متمركز نيستم

هر لحظه از جلوي چشمم ميگذره

دلم نميخاد فراموششون كنم

ولي فراموشم ميشه

كمرنگ ميشه

ميترسم

همه چي اون پشت جامونده

ميترسم ديگه هيچي يادم نياد

سه شنبه چي ميشه؟

روزاي بعد از سه شنبه چي ميشن؟

بيا و بنويس

براي سومين بار اومديم پنير كبابي بخورم

شب ها دلگيرم و غمي

اين شب ها

دلشوره ي ميگيرتم

تو اونقدري كه فكر ميكني نه قابل اعتمادي نه قابل اتكا

اين حرفم به اين معنا نيست كه همه چي رو ناديده گرفتم

نه

ولي يه واقعيته

كه بارها كنارت بهش رسيدم

Sitting in silence for hours

only one meter far from each other

each of us in our own secret world of chaotic thoughts

the only common activity is that we listen to songs that are played every single day

yeah maybe with sharper ears when it comes to redbud tree

no complain

that's the reality

that's what reality looks like

can I ignore it?

often I do

but there is no way out of it