دلم ميخاست يكي مثلِ..دقيقا عين خودِ راوي كتاب كافه پيانو رو براي خودِ خودم داشتم

دقيقا عين او را

از آنهايي كه ديوانگي را به سر حد ميرسانند انقدري كه به نظرم از همه عاقل ترند

من عاشق اين ديوانگي هاي بي بديلم

كه كم جايي ميشود لنگه شان را پيدا كرد

حتي به گمانم خودِ فرهاد جعفري هم شخصيتي همانند راوي داستانش نداشته باشد..

گرچه گفته اند چيزي نزديك به حقيقت بوده اين داستان.

از اينجور آدما نميشود جدا ماند

انگار ذهنشان هميشه يك چيزِ نو پشتِ دست دارد تا به تو نشان دهند

و تو در اكتشافِ جزيره ي ذهنشان در بماني

به همين زودي ها نميشود از حال و هواي اين كتاب بيرون آمد.. نميشود

وقتي اندوه به سر انگشت ماجرا ميرسد