وقتي اندوه به سر انگشت ماجرا ميرسد

افتاده است دوباره روي غلتكِ دلدادگي... هي چرخ ميخورد و چرخ ميخورد...هي دلشوره ميگيردش... هي دلش ميخواهد بميرد... هي دلتنگي اش بر قلبش سنگيني ميكند... هي شرم ميكند از احساساتِ برون چكيده اش... هي ميميرد و هي زنده ميشود... هي الكي لبخند ميزند... هي بغض هايش را با عجله در گلويش ميخواباند... هي منتظر ميشود شب شود... تا پياپي آه برون دهد... هي ميميرد و هي زنده ميشود... هي تو را صدا ميكند... هي آرزويت ميكند... بي صدا... در سكوت ... در خاموشيِ مطلقِ حنجره اش... تو نبايد بداني چقدر ميخواهدت... نبايد بفهمي شب ها چگونه آرام و قرارش ميرود...

بايد تمامي باشد... رابطه اي بايد پايان پذيرد... عشقي بايد در بلوغش جوان مرگ شود... اينگونه نميشود... من اينهمه اشك و آه را كجاي اتاقم پنهان كنم... بايد تمام شوم... در يكي از همين شب ها بايد ره بي خيالي پيش گيرم...

هر شب دلم مرا از خواب مي اندازد ... بس كه تو را فرياد مي كشد !

من خود را از بين شب هاي بي تابي بيرون كشيدم دمي...

تا بنويسم اينهمه دلتنگي را! و برگردم دوباره به تخت با مرور دوباره ي تو...

دلم

يه رويا ميخواد

يه روياي ملموس

يه روياي سبز

يه روياي دو نفره

ميشه بسازيش...؟

فقط بايد يه كم عاطفه خرج كني... همين.

بايد تميز و دقيق بداند كه چقدر دوستش داري

بايد با خبر باشد از شدت خواستنت

شب هايي كه بي تابي ... بي قراري ... بايد با جزئيات شرح دهي احوال دلت را برايش !

فهميدي؟

عاشق كه ميشوي

تا پاي جان عاشق بمان ...

جاده هاي رابطه هم بسته شدند اگر، خيالت را از آرامش حضورش محروم نكن

ميداني...

زمان خودش بلد ست چكار كند ؟

فقط تو

سكوت نكن!

با توأم...! با تو كه بي هوا دكمه هاي كيبورد را فشار ميدهي ...!

نگاه كن !

اين رنگ به رنگ منم !

كه در اضلاعِ نا برابرِ چشمهايت قاب ميشوم ...

                                                                                    * بهاره فريس آبادي

جاده هاي اين حوالي نا اميد از ثبتِ خاطراتِ ما ... ماسه هاي كناره ي دريا ديگه دل بريده از حكِ نام ما ...

يعني دوست داشتن با نخواستن اينقدر تناقض دارد ؟!

خب اعتراض وارد است

من اين تناقض را با كمالِ تأسف مي پذيرم ...

/ حق نداريد حتي احساسات لحظه اي تان را، سركوب كنيد ...

كه شكلِ دوست داشتن

از نماي قامتم افتاده ...

خاك را سرخي،

علت احساسِ قطعي من بــــــود !

/ قرار نبود پوشش بدل بچسبانم؛

روز ها از قرار به دور ... و دل تنگي ... راستي شب ها مي خوابم روز ها بيدارم ...

تنوعِ تكرار ... هوم - -

اين آفرينش بي نقص نيست ...

اكنون كجاست ؟

چه مي كند ؟

         كسي كه فراموشش كرده ام ...

                                                                       * عباس كيا رستمي

باز هم ثانيه ها رعشه اي بودند بر حافظه ي دخترك

كه درد را به سر انگشتانش مي رساندند

باز هم،

فكرِ نبودن

بس بهتر بود ...

/ كه من در هيچ ثانيه اي بالواقع حضور ندارم ... 

اولش

در نگاهِ مسطع از چشمِ سياه ش غرورش را فرو خورد

بعد

در شبانه هاي خيس ـش

چند خط شعر

نطفه بست ...

بعد ها

شايد در نطقِ يك شعر به نگاهِ تو برسد باز

شايد