وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

محصور باشد

در دیوارهای پوچی

و در هایی که

همیشه

به گذشته باز میشوند

آدمی اگر باشد

که به فلسفه عشق در سینه اش هم راه پیدا کند

باز هم

آب از آب تکان نمیخورد

و این

تمام ماجرا نیست

دست به دامن زمان

اتفاق، آرزو میکند

غولِ این مرحله آیا

خیلی دور است هنوز؟

یا

اصلا

هیچ انقلاب دوباره ای در کار نیست و

نگو

"همین است که هست"

...

خسته هم نباشم اگر حتی

چیزی درونم

_بی نام_

_بی نشان_

به سوی خواب می خواندم

چیزی درونم:

"بی نام"

"بی نشان"

و خواب

تمامِ ماجرا نیست

اندوه،

شکلِ زیباتری هم داشت؛

در آغوش امنِ خطر

ورای بیم

اما

کافی نبود

آنچه بود و دیگر نیست

به "نخواهد بود" پیوسته است

گویا

با زمان واکنش داده

که دیگر.

و هنوز حالِ خوبم، خوب نیست

و هیچوقت شاید.

آینده انگار

معشوقی ست

_به بند کشیده_

که اینگونه عاشق، انتظار میکشم

'خالی از شعری که در قلب منعکس شود'

و این

تمامِ ماجرا نیست

94.10.16