وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

از واژه هایت سرازیرم... سُر میخورم از کلماتت و فرو میروم در خاصیتِ خاصِ احساست...

خاصیتِ بُرندگی... که مرا از غیر ِ تو بریده ...

من از خودم نیستم... از خودم نیستم ... گم شده ام حوالیِ بودنت و از یاد برده ام تمامِ روزگارانِ بودنم را!

زمانه راز هایی را در خودش جا داده که چه بسا از خیلی از این اتفاقات که کم و بیش ته ش به ما پیوند میخورد، بی خبریم اما... اشک هایتان را در همان مجرای گوشه ی دو چشم متوقف کنید چرا که...هم ممکن است کسی ببیند شما را و با هزار سؤال در چشم و دهان به طرفتان خیز بر دارد هم اینکه به این فکر کنید که حال! در اختیار شماست... قلبتان را به حال! بسپارید و بگذاید در سرزمین احساسش جوانه بزند... و شما جزئی از او شوید... آه ...