وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

باید دوباره بار هستی رو باز کنم و احساسات ترزا را مرور. 

"آن کس که خود را در اختیار دیگری میگذارد باید پیشاپیش _ همچون سربازی که تسلیم میشود _ سلاح‌های خود را به دور اندازد و در حالی که خود را بی دفاع میبیند، در انتظار خوردن ضربه باشد."

"آیا مرا دوست دارد؟ آیا کسی را بیش از من دوست داشته است؟ آیا کدام یک، یکدیگر را بیشتر دوست داریم؟
آیا تمام این پرسشهایی که عشق را می‌آزماید، آن را ارزیابی میکند و میشکافد، عشق را در نطفه خفه نمیکند؟ 
اگر ما شایستگی برای دوست داشتن نداریم، شاید بخاطر آن است که خواهانیم تا دوستمان بدارند، یعنی از دیگری چیزی (عشق) را انتظار داریم، به جای آن که بدون ادعا و توقع به سویش برویم و تنها خواستار حضورش باشیم."

-بار هستی/ میلان کوندرا