وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

فقط کافیه به اون اتفاق یه جور دیگه نگاه کنم. اونوقت همه چیز از هم میپاشه و بیشتر از هر چیز حال و روز من.

حالا که اینجام بخاطر اینه که زاویه ی دیدم رو عوض کردم. هیچ چیز تغییر نکرده. وقایع همون وقایع اند و آدم ها هم همون آدم ها

فقط من به همه چیز یک جور دیگه نگاه میکنم

بحث این نیست که دارم خودمو گول میزنم یا نه

حتی اینکه بخوام به این خودفریبی فکر کنم خودش یک نوع نقطه نظرو و زاویه دید مجزا نسبت به او اتفاقاته.

من فقط پذیرفتم و می پذیرم. از آدم دوپا هر چیزی رو میپذیرم

اشتباه نکن

تن نمیدم

فقط میپذیرم که این اتفاق اگر افتاد، چیز بعیدی نبود... و حتما در من هم چنین پلشتی هایی وجود دارد حتی اگر هنوز رو نشده باشد