وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

اومدم بگم وقتی زیاد به واژه ها نگاه میکنی به نظر خیلی بی معنا میان. درسته اولش با یک نگاه توی ذهنت تصویرشون جون می گیره اما وقتی سر و کارت باهاشون جدی میشه و باید روشون وقت بذاری و ویرایش کنی اوضاع فرق میکنه. میخوام بگم زیاد که درگیر معنا میشی اون چیز عاری از معنا میشه. اون لحظه میفهمی که این معنا اکتسابیه و بهش داده شده و یه چیز ذاتی نیست. الان با واژه ها درگیرم و این رو توشون میبینم اما در مورد همه چیز همینطوره. نگاه کن: ارتباط

من بعد از چند دقیقه که داشتم روی قسمتای مختلف متن جاگذاریش می کردم یهو اونقدر برام بی معنا شد که حس کردم غلط نوشتمش و دوباره سرچ کردم که مطمئن شم ارتباط همینطوری نوشت میشه. الان داشتم روی «گر چه» مانور میدادم که حس کردم چقدر مسخره ست، به جاش «هرچند» گذاشتم، ولی چه فرقی میکنه... فقط کافیه فراموشی بگیریم.

آخ از معنا، که نیست و هست... که بندیم بهش...