وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

آشنایی من با یان تیرسن از آهنگ یه وبلاگ شروع شد. فکر کنم اسم وبلاگ بود "گمشده در خیابانهای کالیفرنیا" شاید اشتباه کنم. سال 91 بود یا 92. نمیدونم. اما وقتی موزیک وبلاگ خودکار پلی شد نمی‌دونی چطور شد حالم. ریتم آهنگ روحمو از تنم در آورده بود و روی نوت‌هاش می‌رقصوند. نه اینم توصیف خوبی نیست. چون حسم غیر قابل توصیفه و یا شاید من برای توصیف اون به قدر کافی پخته نیستم.

دانلودش کردم. یادم نیست چطور شد که آهنگای دیگه شو پیدا کردم. نمی دونم خودم رفتم دنبالشون یا برعکس. اما آرشیوی ازش ساخته بودم که برام حکم خلوتگاهی در بهشت داشت یا مدیتیشنی محرمانه. گذشت و سال های سال مدام گوش می‌دادم و خسته نمیشدم. سری آخر توی گوشیم آلبومشو ریخته بودم و توی مسیر بیست دقیقه‌ای سرویس تا دانشگاه هر صبح گوش می‌دادم. 

اون دوران تموم شد و من کمتر توی راه بودم. و دیگه عادت به آهنگ گوش دادن از سرم پرید. جز وقت نقاشی. که جدیدا توی این تایم‌ها یه چیزای دیگه گوش می‌دم.

ولی هنوزم به همون شدت سابق دوسش دارم و با هیچی نمیتونم عوضش کنم.