وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

از تو

و تمام ماجراهای زندگی

رویا نمیبینم دیگر

حجم زنده بودن در من، مرا انباشته

و جای خالی کسی را

و حس نمیکنم جای خالی کسی را

جای خالی چیزی را شاید

اما

جای خالی حسی بیشتر

فقدان چیزی

نه، همه چیز خوب است

یا اینکه خوب بنظر میرسد

من بشدت عادی ام

و معمولی وار به زندگی خود ادامه میدهم

به زندگی ای که مال خودم

معلوم نیست باشد

و کسی نخواهد دانست

و حتی خودم

از یاد میبرم

که چقدر نیستم

در خودم

کجا هستم پس؟

واقعی تر شده ام

آدم ها روزی برایم کلمه بودند

کلمه های تنها

و اکنون

باید نگاهشان را بشناسم

دیگر تصور نمیکنم

نگاه میکنم

اما

هر چه بیشتر نگاه میکنم

ساکت تر میشوم

در خیال

حرفهای بیشتری برای گفتن هست

شاید