وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

آدمها از دور و نزدیک متفاوتند. گاهی از دور دوست داشتنی ترند گاهی از نزدیک. این روزها آدمهای زیادتری میبینم. غریبه های بیشتری را از نزدیک میبینم. نزدیکیِ ظاهری. آنها نوع دیگری اند. این را میدانم. شاید قبل تر فکر میکردم این نوع آدم ها، گوشت و خون  و روح ندارند، و صدایشان از پیش ضبط شده است اما حالا که از این زاویه نزدیکِ ظاهری نگاهشان میکنم هویتشان را بهتر لمس میکنم، حتی گاهی وجه اشتراک بین خودم و خودشان پیدا میکنم. عجیب نیست؟ همه انقدر نزدیکیم بهم. اما خطوط احتیاط و نقابهایمان ما را با هم غریبه میکند. غریبه های بی گوشت و خون و روح.