وقتی اندوه به سر انگشت ماجرا میرسد

نمی دانم تو را هم از درنگِ خسته ی تقویم، بی زاری ست ؟

                                                                         * محمد علی بهمنی

آره... بالاتر از این نیست..که هستی.. با تمامِ وجود.. که هستم با اشتهایی نا تمام .. -اگر از احساساتِ رقاصه و مزخرف گاه بی گاه م صرف نظر کنم-.. باشی و از منبر ناز بالا روم.. باشم تا آسمان مردانگی کنی ... آبستن حسی خوب شوم.. حسی نه زمینی.. حسی عجیب.. و دو دستی تقدیم ش کنم به تو.. نام ش را زندگی بگذار..! که تازه می خواهم آن زمان آغاز کنم زندگی را... زندگی مگر از جذبه ی عشق و حرارت بوسه و صدای خنده ها شعله نمی کشد... ؟ ... البته که می کشد . تمام.

این کلمه ها را بگو بیایند در روز هایم جاری شوند... هر چه نزدیکتر !